Voorschotelen

“Hashtag doe-het-zelf dus”, concludeer ik wanneer ik het plastic mapje van de doktersassistente overhandigd krijg. Fijn. De vrouw achter mij doet net of ze niks gehoord heeft maar ik weet wel beter. Want wanneer de persoon voor jou een uitleg krijgt waarin termen als ‘ontlasting op een schoteltje’, ‘twee flinke scheppen’ en ‘netjes verpakken’ vallen, dan zou ik ook mijn oren spitsen. Enigszins beschaamd grijns ik naar de vrouw en trek een sprintje richting de uitgang van de dokterspraktijk. 

#doehetzelf

Al maanden heb ik last van buikpijn. En dan juist niet tijdens het moment waarop je buikpijn bij een vrouw verwacht. Ach, niet klagen maar dragen is toch het devies?! Daarom slik ik soms tabletjes – die eigenlijk ergens anders voor zijn – maar waarvan ik bij toeval heb ontdekt dat ze super goed helpen tegen mijn buikpijn. Toen ik deze wonderlijke oplossing onlangs tussen neus en lippen door aan mijn huisarts opbiechtte was zij direct enthousiast maar ook alert. Ze ging mijn slimme zelfbedachte trucje met die tabletjes voor de zekerheid toch maar even overleggen met een collega (lees: microbioloog). Binnen een week krijg ik een telefoontje met de mededeling dat er een doe-het-zelf-poep-schep-pakketje voor mij klaarligt bij de assistente. 

Schoteltje 

Die avond schotel ik mijn gezin naast een warme maaltijd ook het verhaal over mijn #doehetzelf avontuur voor: “Mama moet van de dokter op een schoteltje poepen”, begin ik. “Dan moet ik er twee flinke lepels van opscheppen, in een bakje doen en naar het ziekenhuis brengen.” Drie paar ogen kijken mij verbijsterd aan. “Welk schoteltje was je van plan te gebruiken?”, reageert vriendlief ad rem. “Want daar hoef ik dan echt nooit meer een gebakje van te eten hoor.” Zoonlief zwijgt. Kijkt naar zijn bord en neemt met tegenzin nog een hap van de geserveerde chili con carne. 

Plons wc

Dochterlief denkt kennelijk in plaatjes en krijgt spontaan de slappe lach: “Dat moet je wel op de wc beneden doen hoor mama”, hikt ze terwijl de tranen over haar wangen lopen. “Want boven hebben we alleen een plons wc. 

Wanneer ga je het eigenlijk doen?” Ik vraag waarom ze dat wil weten? “Nou ik wil daar wel bij zijn om te zien hoe je dat allemaal doet met dat schoteltje”, giert ze.

Goh is het heel gek dat ik dit gesprek alleen al beschamend genoeg vind? Dochterlief kijkt mij begripvol aan. “Dat snap ik wel hoor mam”, zegt ze terwijl ze even nadenkt. “Maar zou je er dan misschien wel een filmpje van willen maken? Dan kan ik het achteraf zien en hoef jij je niet te schamen.”