Berichten

Oplepelen

Is de deur op slot? Ik check het voor de zekerheid nog even. Ik heb net zolang gewacht totdat iedereen het huis uit is want anders kan ik dit echt niet. Mijn doe-het-zelf-poep-schep-pakket lijkt mij vanaf het aanrecht grijnzend aan te kijken. Kom op! Het is tijd om de klus te klaren. Met een kartonnen soepkommetje loop in naar het toilet. Op het plateau van de wc zet ik, nadat ik het heb drooggedept, nog een plastic bordje. Bij eventueel knoeien krijg ik dan niet gelijk vieze handen. 

Goh wat praktisch! Not!

Ook heb ik een plastic bekertje gepakt. Waarom? Nou omdat mijn grote boodschap eigenlijk altijd vergezeld gaat met een kleine boodschap. En om een kliederboel in m’n soepkom te voorkomen… Enfin je hebt er inmiddels vast beelden bij. Graag gedaan! 

Aan de slag. Even later sta ik met een dampend kommetje in de keuken. Snel doe ik het gordijn dicht want er zal toch net spontaan even iemand op bezoek komen. Ik pak het kokertje waar de ontlasting in moet. Het draaidopje heeft aan de binnenkant een schepje waarmee je een en ander gemakkelijk kan oplepelen. Nou ja gemakkelijk… Het buisje heeft ongeveer een diameter van 2,5 centimeter. En het schepje is nog kleiner! Wat praktisch joh?! Not!

Lintworm?!

Om een lang verhaal kort te maken… Uiteindelijk lukt het mij om zonder te knoeien een deel van de substantie in het kokertje te lepelen. Het buisje voelt warm aan in mijn hand. Logisch maar toch een rare gewaarwording. Het kokertje rol ik in de bijgeleverde verpakkingsmaterialen en met mijn pakketje DNA rijd ik naar het ziekenhuis. Microbiologen werken uiteraard alleen maar met dagverse ingrediënten.

In de week erna is het wachten op de uitslag en vertel ik enkelen in mijn omgeving over mijn ervaring met het doe-het-zelf-pakket. Behulpzaam als mijn vriendinnen zijn wordt er volop gegist naar de oorzaak van mijn buikpijn. “Je hebt vast een profiteur in je buik”, aldus vriendin R. “Gewoon een of andere worm die mee-eet.” Met deze opmerking doelt zij op een lintworm. De gedachte aan een krioelend beest in mijn buik laat mij dan ook niet meer los. Gatver! Vriendin J vindt de lintworm wel een logische gedachte. “Daarom blijf je natuurlijk altijd zo lekker slank!”, is haar opgewekte conclusie. 

Uitslag

Dat strak in je vel zitten is natuurlijk wel een dingetje. Stel dat ik inderdaad al jaren een lintworm met mij meedraag. Daardoor kan ik wel eten wat ik wil zonder een grammetje aan te komen. De vraag is dan natuurlijk of ik die lintworm wel kwijt wil…? Mijn vriendinnen zijn overigens eensgezind. “Als jij een lintworm hebt, mogen wij dan ook een stukje?”. 

Na een week bel ik met de dokter voor de uitslag. Er zijn (gelukkig) geen bijzonderheden aangetroffen in mijn ontlasting. “Goh wat zullen mijn vriendinnen teleurgesteld zijn”, verzucht ik tegen mijn huisarts. “Hoezo dat?”, wil zij weten. Ik vertel haar dat ze allemaal al een stukje van mijn lintworm hadden besteld. “Ik had er gewoon geld mee kunnen verdienen.” De dokter moet keihard lachen en zegt: “Als jij zo slank blijft doordat je al jaren een lintworm met je meedraagt, dan wilde ik ook wel een stukje hebben.”